Sikkeneurig Sycamore

Sikkeneurig word je ervan deze tijd. Eenzaam ook, depressief, wanhopig, moedeloos of juist niet?  Juist een tijd die rust brengt, meer ‘quality-time’, creativiteit of nieuwe kansen en mogelijkheden. Een andere wending, dat zeker!

Sikkeneurig is van alle tijden. Ook in de tijd van Jezus. Tollenaars bijvoorbeeld, daar werd je niet echt blij van. Nadenkend over tijd, over “corona”-tijd en de tijd van Jezus, kreeg ik een document onder ogen van een katholieke organisatie op het gebied van evangelisatie. Een document met een specifieke beschrijving over de geschiedenis van Zachëus, genaamd Sycamore. Het betekent moerbeivijgenboom. Gekozen om mensen ertoe te brengen meer van Jezus te zien. Wat mooi om juist die naam te kiezen. Het was namelijk de naam van de boom waar Zachëus in klom, om Jezus te zien.

Dat is altijd weer bijzonder. Je bent met iets bezig en opeens vallen allerlei zaken je op die te maken hebben met het onderwerp. Het kwam afgelopen week dan ook verschillende keren terug.

Opmerkelijk deze geschiedenis van Zachëus.

Aan de ene kant heeft het iets komisch: een volwassen man, klein van stuk met een zeker aanzien die in een wilde vijgenboom klimt. En dan aan de andere kant lees je die opmerking van Jezus; “vandaag is aan dit huis redding ten deel gevallen”. Een herkenbaar verhaal voor velen van ons. Een verhaal dat goed afloopt. Een man die men liever ziet gaan dan komen, ziet wie Jezus werkelijk is en wiens leven een andere wending krijgt. Een happy (w)ending.

Voor mij heeft deze geschiedenis nog een betekenis als het gaat om de plaats waar het gebeurt; Jericho. Ik moest denken aan een andere geschiedenis in de Bijbel, namelijk die van de Samaritaanse vrouw uit Johannes 4. Met nadruk wordt duidelijk dat Jezus door Samaria moest gaan. Verwonderlijk, want dat was behoorlijk ongewoon. Joden lieten Samaria het liefst links liggen.

Een oud zeer over de plaats van aanbidding had een scheiding veroorzaakt, maar toch, Jezus moest door Samaria gaan.

Sycamore, Samaria en dan Jericho. Plekken waar je niet wilt zijn, maar toch moét zijn. Jericho; een vervloekte stad, een stad die niet herbouwd mocht worden, een plek van oordeel. Jericho kennen we vast allemaal van de geschiedenis van Israël. De Israëlieten die, na veertig jaar in de woestijn rondtrekken, nu voor de poorten van Jericho staan. Daar sta je dan, na veertig jaar, voor een muur notabene. Om sikkeneurig van te worden. Dat vonden de meeste verspieders die vooruit gingen om het beloofde land te verkennen ook wel. Ze kwamen tot de conclusie dat het een sterk ommuurde stad was en moeilijk om in te nemen. Het nieuwe – door God beloofde – land, dat ingenomen moest worden en mocht worden, start met een onoverkomelijk lijkende opgave.

God heeft echter een plan. Hij geeft een opdracht; “trek zes dagen lang in stilte om de stad heen en op de zevende dag zeven keer met veel muziek, dans en gejuich en ik zal jullie de stad geven.”

Weer zo’n komisch verhaal eigenlijk. Zie je het al voor je? Een stad innemen, veroveren met zang, muziek, aanbidding? Geen strijd, alleen gaan uit geloof!

Het gebeurde hè!

De dikke stadsmuren stortten in en de Israëlieten klommen over de ingevallen stadsmuren en namen de stad in bezit. Wat opvalt is een bijzonder detail. Een klein gedeelte van de muur bleef staan, met daarop het huis van prostituee Rachab. Zij had de verspieders onderdak geboden en God had beloofd haar te zullen sparen. Deze prostituee wordt door haar geloof gered. Meer dan noemenswaardig is dat haar naam voorkomt in het geslachtsregister van de Here Jezus.  En dan nog zo’n bijzonder detail: God had gezegd dat degene die Jericho zou herbouwen, de herbouw zou moeten bekopen met de dood van zijn eerstgeboren zoon.

Je zou kunnen zeggen dat God een vloek had uitgesproken over deze stad en deze met de grond gelijk had gemaakt.

En dan toch?

·         Jezus gaat naar Jericho en Jezus moet daar zijn, want Zachëus is daar.

·         Jezus moet door Samaria, want de Samaritaanse vrouw is daar.

·         De Israëlieten moeten dwars door de muur, om het beloofde land in te nemen.

En dan nu?

In deze tijd zou je kunnen denken dat alles zo uitzichtloos is. Dat het lijkt of er geen licht aan het eind van de tunnel is.

Deze verhalen leren ons dat God – dwars door alles heen – wél bezig is om zijn koninkrijk groter te maken. Ook nu, ook vandaag, ook in deze tijd heeft God oog voor de eenling die Hem nodig heeft.

Want dan pas begint dit verhaal of jouw verhaal.

Op dat bijzondere moment in het leven van Zachëus krijgt zijn leven een andere wending. Het beste dat hem ooit is overkomen!

Maar overkwam het Zachëus of was hij er naar op zoek? Overkwam het Rachab? De Samaritaanse vrouw? Het staat er niet met zoveel woorden, maar wat ik wel zie, is dat de momenten van Zachëus en Jezus hier samenvallen. Wie heeft hier eigenlijk de regie? Jezus zegt dat hij vandaag in het huis van Zachëus moet zijn, maar aan de andere kant was het Zachëus die er op uit ging om Jezus te zien.

Daar wordt een cruciale keuze gemaakt. Door Zachëus, die erop uit gaat erop om Jezus te zien en zijn leven krijgt een andere wending. Rachab kiest ervoor om de verspieders onderdak te bieden en haar leven krijgt een andere wending. En deed de Samaritaanse vrouw niet hetzelfde?

We zouden nu kunnen aanvoeren dat dit wel heel toevallig is. Of redenen bedenken waarom het niet zou kunnen. Op Jericho, op Samaria, en op het leven van Zachëus was zeker van alles aan te merken. Toch moest Jezus daar zijn. Jezus is daar, daar op die plek waar hij moet zijn.